jueves, 28 de enero de 2016

Ένα ποίημα του Πέτρου Μαλαμίδη

Έργο του Κωνσταντίνου Κυρτή


Έγειρα
στους ώμους της σιωπής το σθένος.

Τα μάτια μου σιγάνοιξα
στο χείλος των ονείρων
κι είδα πως το λυκόφως της ελπίδας
όπως πρωτοχαράχτηκε αδρά
μες στης καρδιάς μου την τρανή επιθυμιά
μεμιάς ξερίζωσ’ ο νους το βάρος του
κι έσβησε
κι έσβησε μια για πάντα.

Ξύπνησα λεύτερος
με τα μάτια ‘νοιχτά κι
αμίλητος,
με το κεφάλι ξανά στους ώμους γερμένο.

Κοιτάχτηκα
στο θαλασσί της αυγής μου νερό
που κάποτε έλουζε το δέρμα νιότη
κι είδα σκοτάδι απύθμενο
το πρόσωπο μαζί και την ψυχή μου.

Ταράχτηκα.
Το βλέμμα έστρεψα ψηλά
και το κορμί ανάσκελ’ ακούμπησα
στης γης την αγκάλη.

Κοιμήθηκα.
Είδα τ’ αστέρια, την σελήνη, τον Θεό
κι εμένα είδα
μόνο.


[Από το βιβλίο "Reflexiones en un sacro jardín marino" / "Στοχασμοί σ’ ιερό θαλασόκηπο", δίγλωσση έκδοση ελληνικά-ισπανικά, μετάφραση της Βασιλικής Ρούσκα και του Emmanuel Vinader, εκδ. Pigmalión, (Mαδρίτη, 2015)]