Ο ταξιδιώτης διασχίζει τα Προπύλαια με ιερή σιωπή, όπως ακριβώς και οι
αρχαίοι διασχίζανε το κατώφλι του ναού στις μυστηριακές τελετές. Σταματάει να
θαυμάσει την ανθεκτικότητα των κιόνων του Παρθενώνα. Από κάτω ανεβαίνουν οι
ήχοι της πόλης που χύνεται απαλή σε όλη την πεδιάδα της Αττικής. Στο βάθος
κάνει την εμφάνισή της η θάλασσα, πάντα η θάλασσα, αυτή η θάλασσα που δίνει
νόημα και ενότητα στο μύθο της Ελλάδας. Σε αυτά τα ελληνικά εδάφη –
συλλογίζεται - ξεχνάει εκείνη την αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι που εδώ, στη
φωτεινή απλότητα του ελληνικού τρόπου ζωής, αποκτά ακριβά περιγράμματα και
οριστικά σχήματα.
Οδυσσέας (2003)
"Αιγαίο I, II και III" (2011) -
Στους Δελφούς, τον ομφαλό του κόσμου, προσπαθεί να συλλάβει την ουσία μιας
πράσινης θάλασσας πεύκων που γλιστράει απαλά κάτω στις πλαγιές. Ύστερα, στο
νησί της Χάλκης κοιτάζει έξω από το λευκό ασβεστωμένο παράθυρο, και πίσω το
γαλάζιο ορίζοντα. Μέρες αργότερα παρατηρεί εκστασιασμένος στη μικρή παραλία πώς
η θάλασσα μεταμορφώνεται σε γκρίζα και σκούρα το ηλιοβασίλεμα, και επιτέλους
καταλαβαίνει τι έβλεπε ο Όμηρος όταν μιλούσε για τον οίνοπα πόντον. Στο πλοίο
που τον μεταφέρει στην Ιθάκη, η ροδοδάχτυλος αυγή τον συνοδεύει στο ταξίδι του
μέσα στην απεραντοσύνη αυτής της μικρής θάλασσας. Η Μεσόγειος. Το ελληνικό
τοπίο: πεύκος, βράχος, θάλασσα και ήλιος. Μια άνυδρη γη που δημιουργήθηκε από τη
σμίλη των ποιητών. Μια θάλασσα που είναι συνάμα υπόσχεση περιπέτειας, τόπος
ναυαγίων, νοσταλγία για την πατρίδα. Η θάλασσα της Ρωμιοσύνης.
"Παράθυρο της Χάλκης" (2013) - ακρυλικό σε καμβά
"Χάλκη Ι, ΙΙ και ΙΙΙ" (2008) - ακρυλικό σε καμβά
Πίσω στο σπίτι του ο ταξιδιώτης κοιτάζει με τις ώρες φωτογραφίες, κάρτες,
πρόχειρα σχέδια ζωγραφισμένα σε φύλλα. Ανοίγει τα τετράδιά του και διαβάζει τις
σημειώσεις του. Ξεφυλλίζει με αγάπη τις εκδόσεις των ποιητών που αγόρασε σε
κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο στην Αθήνα. Ξαναδιαβάζει τους στίχους τους.
Συλλαβίζει μία μετά την άλλη τις λέξεις που έμαθε στα ελληνικά: θάλασσα, φως,
ήλιος, νόστος ... Διάσπαρτα θραύσματα που αναπολεί στο νου του και στην ψυχή
του. Πώς να δώσει φυσική υπόσταση σε αυτήν την απέραντη γαλανή θάλασσα; (Στο
μυαλό του, ο στίχος του Αισχύλου: τη θάλασσα, ποιος θα μπορέσει να την
εξαντλήσει;) Τι υφή να δώσει σε ένα πεύκο, σε ένα βράχο, στο Αιγαίο όταν
σγουραίνει από το μελτέμι. Πώς να μεταφερθεί τόση ποίηση σε σιωπηλές εικόνες; Ut Pictura Poesis.
Ο Ισπανός ζωγράφος Αντώνιο Μαρτίνεθ Μενγκουάλ
Εκτίθενται και μερικά βιβλία του φιλέλληνα ζωγράφου
Βραδιάζει. Στο ρυθμό μιας ευαίσθητης μελωδίας της Καραΐνδρου, ο Οδυσσέας, ο
παλιός αύτης θαλασσοπόρος, αφηγείται με χιλιετείς λέξεις πώς νιώθεις όταν
παλεύεις με τα κύματα, με τη ζωή, ενώ το αλάτι και ο ήλιος καίνε το δέρμα σου.
Ο Σεφέρης ακούει με ευχαρίστηση, και πιο πέρα ένας δύσπιστος Τειρεσίας
προτείνει από τον αριθμό 10 της οδού Rue Lepsius έναν γρίφο: Οι Ιθάκες τι σημαίνουν;
"Πεύκα απέναντι από τη θάλασσα" (2013) - ακρυλικό σε καμβά
Ο ταξιδιώτης ετοιμάζει τον καμβά και τα πινέλα. Προετοιμάζει τα χρώματα:
μπλε, κόκκινο, λευκό, πράσινο, κίτρινο... Σηκώνει το χέρι του με μάτια και
καρδιά γεμάτα θάλασσα. Ανάμεσα στα χρώματα, ο ζωγράφος βρήκε τον τόπο του.
Alicia Morales Ortiz
Αυτή η γαλανή θάλασσα
Έκθεση του Αντώνιο Μαρτίνεθ Μενγκουάλ
Μουσείο της Πόλης της Μούρθια
Plaza de la Agustinas, 7
Μούρθια της Ισπανίας
Έως τις 17 Νοεμβρίου 2013
